Ruszyłam z przemianą najbrzydszej ściany w moim domu!

Kawałek przedpokoju prowadzący do sypialni błagał mnie o chwilę uwagi już od długiego czasu. Brzydka lampa, niedbale zrobiona galeria zdjęć (wszak szewc bez butów chodzi!) i niepomalowane wejście na strych tworzyły dość przygnębiający obraz. Kącik nazwałam jednym z najbrzydszych w naszym domu i przyznaliście mi rację. Podjęłam się wyzwania przemiany żaby w księcia – przecież tak dłużej mieszkać się nie da!

Moje kubki estetyczne wyły do księżyca po nocach widząc ten obraz nędzy i rozpaczy!

Przedpokój PRZED

Przedpokój W TRAKCIE

Z radością mogę Was poinformować, że w końcu coś zaczęło się dziać! W lumpeksie udało mi się znaleźć kilka świetnych, ramkowych zdobyczy, które odświeżyłam i przemalowałam. Wolę kupować takie ramki płacąc 1 euro za małą aż po 5 euro za dużą, niż wydawać 10 euro za nową. Jestem jednak ciekawa, co Wy byście wybrali? Nową i droższą, czy tanią i używaną?

Początkowo moim planem było przemalować wszystkie ramki na kolor ściany, aby stworzyć na niej subtelne tekstury, jednak po przemalowaniu kilku zauważyłam, że w tym miejscu to się nie sprawdzi. Kącik potrzebuje czegoś z jajem i czegoś kolorowego. Na próbę przemalowałam kilka ramek w różnych odcieniach niebieskiego... W końcu wydaje mi się, że zmierzam w dobrym kierunku!

Oczywiście galerii nadal brakuje wiele kilometrów, aby zatrzymać się na stacji ‘wow!’, ale najważniejszy krok wykonałam – wsiadłam w pociąg zmierzający w tym kierunku. Pytanie tylko, czy wysiądę na dobrej stacji?

Jak narazie najbardziej cieszę się z pięknego chodnika w czarno-białe pasy, który okazyjnie kupiłam... zgadnijcie gdzie?... oczywiście w Tk&Maxx’ie, za jedyne 27 euro! To nic w porównaniu z tym, ile chcą w sklepach internetowych za podobne. No bo jak się ma kilkaset euro do kilkudziesięcu euro, no jak? A jeśli nie widać różnicy, to w po co przepłacać?

Poziome pasy na chodniku oszukują oczy sprawiając, że przedpokój wydaje się trochę szerszy. Uwielbiam takie magiczne dekoratorskie sztuczki! 

---

Jestem inna niż wszyscy! Obchodzę Walentynki!

Obchodzimy Dzień Matki, Ojca, Babci, Dziadka, Dziecka, Nauczyciela, Górnika... dlaczego nie mielibyśmy obchodzić Dnia Zakochanych? Takie okazje mają przypomnieć nam, jak ważne są dla nas te osoby. Ze zdziwieniem słucham opinii moich znajomych, którzy twierdzą, że nie cierpią tego dnia, bo ta tradycja przyszła z zachodu, bo powinno okazywać się komuś, że się go kocha cały rok, nie tylko przez dobę... A Halloween to kto obchodzi? I też jest z zachodu. A w Dzień Matki też mówicie, że nie wręczacie mamie kwiatów, bo kochacie ją przez cały rok, nie tylko w ten jeden dzień? Mam wrażenie, że utarł się taki głupi zwyczaj, że boimy się przyznać, że lubimy Dzień Zakochanych..

 -Eeee, my nie obchodzimy Walentynek – słyszę to za każdym razem, gdy zapytam.

No nic, ja zawsze byłam inna. Walentynki lubię i obchodzę. Dla mnie to też jest jednak dzień, kiedy staram się wywołać uśmiech na twarzach znajomych. Kupuję róże, robię śmieszne kartki... Wszak dzisiaj każdy bez wyjątku powinien chodzić uśmiechnięty!

Nie wiem, jak Wy, ale mnie najbardziej rozśmieszają zdjęcia zwierząt w śmiesznych sytuacjach. Wpadłam więc na pomysł zrobienia moim dwóm pupilkom specjalnej sesji zdjęciowej na Walentynki. Zamówiłam śmieszne kapelusiki, kupiłam kilka kwiatów... Poniższe zdjęcia dedykuję zarówno Wam, jak i moim rodzicom, którzy uwielbiają swoje wnuki (tak Rubee i Holly są przez nich nazywane), a którzy regularnie czytają mojego bloga. To znaczy tato czyta, mama leży na sofie i słucha (zostanę zabita za zdradzenie rodzinnych sekretów! Ups!).

Miłych Walentynek moi drodzy! Kochajcie, uśmiechajcie się, bądźcie w świetnych nastrojach i nie zapominajcie zajrzeć jutro na bloga. Zdradzę, jak idą mi prace w przedpokoju!

---

Moja przygoda w Londynie, cz.2

Dzisiejszy post był gotowy na wczoraj, jednak nieprzewidziane wydarzenia sprawiły, że niestety nie mogłam go umieścić o czasie. Ci, którzy polubili mnie na Facebook wiedzą, że przez huragan, który nawiedził moją część Irlandii zostałam najpierw odcięta od mojego domu bez możliwości powrotu, a później, gdy udało mi się w końcu do niego trafić, zostaliśmy pozbawieni prądu. Najważniejsze jednak, że nikomu nic się nie stało, a post nie zając - nie ucieknie :) Resztę postów, które dla Was przygotowałam, zostanie po prostu przesunięta w czasie na jutro i sobotę (to nowość, bo rzadko piszę w soboty!) 

Mam ogromną słabosć do londyńskich drzwi. Zawsze pomalowane na różne kolory i zadbane... czego w nich nie lubić?

Niedawno mogliście przeczytać pierwszą część moich opowieści z Londynu. Nadeszła pora na część drugą, tym razem bardziej osobistą. 

Sam pobyt w tym mieście okazał się być dla mnie ogromnym wyzwaniem. Z lotniska bez problemu wsiadłam w pociąg do stolicy. Schody zaczęły się dopiero w momencie, gdy chciałam dostać się do hotelu, ponieważ linia metra, którym miałam dojechać pod same jego drzwi właśnie strajkowała. Miasto oszalało! Autobusy zapakowane pod sam dach, taksówki pozajmowane (wiem, bo pół godziny starałam się jedną złapać!), chaos i ogólne zamieszanie.

Co zrobiłam?

Udałam się do najbliższego McDonalds po chicken burgera. Wszak głodna nie będę chodzić po mieście i szukać hotelu!

Najedzona ze spokojem podeszłam do najbliższej mapy ulicznej (całe szczęście są na co drugiej krzyżówce), obadałam teren i stwierdziłam, że do hotelu wcale nie jest tak daleko! Ot, niecałe 20 minut spacerkiem.

Piękna fasada mojego hotelu - The Russell Hotel. 

Kolejne wyzwanie pojawiło się, gdy zachciało mi się jeść na mieście. Nie wiem, jak Wy, ale ja jeszcze nigdy nie jadłam sama w restauracji!

Zawsze jednak zadawałam sobie pytanie, czy byłabym tym onieśmielona. Postanowiłam przekonać się tego na własnej skórze. Mój wybór padł na Karpo. Przywitał mnie przemiły kelner i wcale nie wyglądał na zdziwionego, gdy poprosiłam o stolik dla jednej osoby. Zamówiłam lampkę wina – wszak nic tak nie rozładowuje napięcia, jak kilka kropel pysznego, białego wina. Do łososia w porach jak znalazł! Tak bardzo się po nim zrelaksowałam, że odważyłam się później nawet na latte i deser! Teraz mogę napisać dumnie wypinając pierś, że nie ma nic strasznego w pojawieniu się w restauracji w pojedynkę... zwłaszcza, jeśli ma się wi-fi w telefonie ;) 

Gotowa na podbój Londynu. Uwaga, nadchodzę! Ratujta się, kto może :)

Mój ostatni dzień w Londynie okraszony był dawką kultury. Udało mi się zwiedzić między innymi część British Museum i British Library. Zdradzę Wam, że bardzo lubię muzea, a British Museum było jednym z najokazalszych, jakie do tej pory widziałam. Jeśli będziecie kiedyś w stolicy koniecznie musicie je odwiedzić i przekonać się na własne oczy, jak pięknie jest w środku. Wstęp darmowy. Podejrzewam jednak, że potrzeba miesiąca, żeby wszystko w nim spokojnie zobaczyć! Kilka godzin to stanowczo za mało.

Oszałamiające serce British Museum

Do British Library wcale nie udałam się po to, żeby poczytać książki. Zaciekawiła mnie wystawa „Londyn w czasach wiktoriańskich”. Trochę mnie zawiodła, ponieważ wiele do oglądania nie było, a za 9 funtów naprawdę oczekiwałam więcej. Ale może po prostu poprzeczka się podniosła po muzeum? Niemniej jednak od zawsze fascynują mnie tamte czasy, ubrania i zwyczaje, dlatego przyjemnie spędziłam czas. Wystawę polecam tylko takim fanatykom, jak ja. Inni zanudzą się na śmierć ;)

I jeszcze na zakończenie mała ciekawostka o mnie - po obejrzeniu wystawy uważam, że nie ma seksowniejszego ubioru dla mężczyzny od tego 'ala Marc Darcy. Zgodzicie się ze mną?

---

Moja przygoda w Londynie cz.1

Deszcz, wiatr, strajki i pomieszane adresy nie przeszkodziły mi przeżyć kolejnej wspaniałej przygody w Londynie. Zaczyna się to robić moim zwyczajem, że w pierwszych miesiącach roku lecę za granicę w szalonym pędzie za wiedzą. Rok temu spotkanie z Abigail Ahern, w tym roku kurs u pionierki stylizacji wnętrz Melindy Ashton Turner. I choć przez chwilę myślałam, że wszystko sprzysięgło się przeciwko mnie, nie poddałam się i z uśmiechem na twarzy podjęłam wyzwania, które rzucał mi los. Wszak do optymistów świat należy!

Gdy bukowałam bilet na kurs, moją uwagę zwróciły dwa adresy, które na przemian pojawiały się w ich mailach do mnie, na stronie internetowej i na wydrukowanym bilecie potwierdzającym rezerwację. Który jest właściwy? Oczywiście ten podany na bilecie, prawda? No właśnie, ja również tak myślałam... Okazało się, że nic bardziej mylnego.

W drodze na kurs... pod złym adresem.

Gdy o ustalonej godzinie stawiłam się w recepcji King’s Place na York Way, recepcjonistka popatrzyła na mnie, jakbym była z kosmosu, a w mojej głowie zaczęły bić dzwoneczki alarmowe. Trzy razy sprawdzała bilet, powtarzając, że adres i data się zgadzają... ale u nich takiego kursu nie ma! Kilka telefonów później sprawa została wyjaśniona. Kurs jest, owszem, ale kilka stacji metra dalej, a ja już jestem spóźniona. Taxi!

Dotarłam spóźniona tylko 10 minut. Nie byłam jedyna. Kilka minut po mnie pojawiła się kolejna spóźnialska... Pół godziny później jeszcze jedna... I to tak naprawdę jest jedyna zła rzecz, jaką mogę powiedzieć o szkoleniu, ponieważ sam kurs był ‘mind blowing’. Ilość rzeczy, których się nauczyłam w ciągu tego jednego dnia o stylizacji wnętrz i martwej natury przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Owszem, niektóre tricki już znałam, ale wspaniale było poznać tajemnice osoby, która siedzi w biznesie już ponad 20 lat i która pracowała z największymi magazynami i sklepami w Anglii, Szwecji i Australii.

Dzień był podzielony na trzy części: teoria, lunch i w końcu praktyka ze specjalnie zatrudnionym do tego celu fotografem, w jednym z najsłynniejszych studiów fotograficznych Londynu - Holborn Studio. Do tej pory sądziłam, że mam jakieś pojęcie o fotografii... owszem, mam, ale spoglądam teraz wstecz na moje zdjęcia i widzę tyle małych, zupełnie niepotrzebnych błędów! Nowym okiem widzę też stylizacje, które do tej pory tworzyłam... ale to jest temat na oddzielny post.

Fotograf w akcji

Pod koniec dnia każdy z uczestników otrzymał torbę z małymi podarunkami od Melindy i jej asystentek. Taki mały gest, ale wywołał burzę ochów i achów.

Stylizacje sfotografowane na szkoleniu mamy otrzymać za kilka dni. Obiecuję się nimi pochwalić, na razie mogę Wam pokazać tylko zdjęcia z mojego aparatu.  Zdradzę, że każda stylizacja była przestawiana i poprawiana ze sto razy, aby uzyskać zamierzony, omówiony wcześniej z fotografem efekt. Photoshop? Jaki photoshop? Dobrze zrobione zdjęcie nie potrzebuje obróbek! 

Jeśli stwierdzicie kiedyś, że stylizacja wnętrz jest dla Was lub będziecie chcieli nauczyć się tego i owego o pracy w zawodzie i/lub fotografii, gorąco polecam Wam ten kurs, bo naprawdę warto. Ja naprawdę wyniosłam z niego wiele przydatnych rzeczy i pomimo zamieszania z adresem była to niezapomniana przygoda. Zainteresowanym podpowiem, że przyszłe kursy znajdziecie TUTAJ. 

Zapraszam jutro na drugą część moich przygód w Londynie... tym razem bardziej osobistych!

---

Oświetlenie w sypialni... ważna rzecz!

Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej! Pobyt w Londynie był ekscytujący, ale i wyczerpujący od nadmiaru wrażeń. Gdy wróciłam do domu w nocy z soboty na niedzielę, usiadłam na fotelu w salonie i... najzwyczajniej w świecie zasnęłam!  Już wkrótce zdradzę Wam więcej na temat mojego wyjazdu i samego kursu, a mam Wam naprawdę wiele do opowiadania!

Teraz nadeszła jednak pora na ostatni post sypialniany w Szkole Pięknego Wnętrza, ponieważ od przyszłego poniedziałku przeniesiemy się do kuchni. Zdaje się, że macie ogromny problem, nie tylko z ich zaprojektowaniem, ale również dekoracją i urządzeniem. Mam rację?

Wiecie już, jak prawidłowo rozmieścić meble w sypialni, jak urządzić garderobę i znaleźć dodatkowe miejsce do przechowywania, a także jak udekorować łóżko i okno jak profesjonalista. Czas przybliżyć Wam małe conieco o oświetleniu sypialni. Wiem, że czasem ignorujecie powagę lamp, nie zdając sobie sprawy, jak wiele możecie nimi zdziałać!

Dobrze dobrana lampa nocna jest esencją wnętrza, nie tylko ze względów praktycznych, ale i dekoracyjnych. Takie źródło światła zawsze sprawi, że pokój będzie wyglądał zapraszająco, ale jest również wygodne – czy to podczas czytania książki, czy gaszenia światła do snu, bez potrzeby wstawania z łóżka. Pamiętam czasy mojego dzieciństwa, gdy musiałam wstawać z ciepłego łóżka, żeby zgasić górne oświetlenie. Nienawidziłam tego zwłaszcza zimą! Teraz wystarczy, że wysunę rękę delikatnie w bok, żeby mieć problem z głowy. Jeszcze fajniej byłoby mieć wyłącznik lamp na klaskanie ;)

Nieważne, czy sypialnia będzie używana tylko w nocy, czy również za dnia, będziecie w niej potrzebowali trzy różne rodzaje oświetlenia: światło otaczające, do zadań specjalnych i akcentowe.

---

Pamiętajcie, że za dużo światła pochodzącego z jednego źródła może być męczące dla oczu. Lepiej zamontować kilka źródeł o mniejszym natężeniu!

---

Światło otaczające, czyli główne źródło światła jest bardzo ważne w sypialni, zwłaszcza w zimowe poranki i wieczorną porą, gdy czas przygotować się do spania. Nie powinno być zamontowane bezpośrednio nad łóżkiem, musi też być na tyle mocne, abyście nie mieli problemu z rozróżnianiem kolorów ubrań w szafie.

Światło do różnych zadań, na przykład lampa nad toaletką, przy której zmywacie makijaż, lub lampka do czytania. Tutaj możliwości macie kilka:

1. Lampy wiszące zamontowane bezpośrednio nad stolikami nocnymi będą idealne w nowocześnie urządzonych sypialniach. Warto upewnić się, że ich rozmiar nie ‘przytłacza’ wizualnie szafek nocnych.
2.  Wybierając lampki stołowe, należy wybrać takie, które uzupełnią wygląd pokoju. Idealna wysokość lampki nocnej w stosunku do stolika to około 2/3 wysokości stolika.
3.  Kinkiet: idealnie sprawdzi się w małych sypialniach, gdzie nie ma wystarczająco dużo miejsca na lampkę stołową lub podłogową.
4.  Lampka na klipsie: łatwo ją odpiąć i przypiąć w innym miejscu. Te lampy sprawdzą się przy łóżkach z zagłówkami i półkami nad łóżkiem oraz w małych pomieszczeniach, gdy brakuje wolnej przestrzeni na podłodze. Lampki LEDowe na klipsie będą świetną alternatywą lampki do czytania.
5.  Lampa stojąca: rzadko używana w sypialniach, jednak niezastąpiona, gdy chce się urządzić pokój w tylu vintage.
6.  Nigdy nie zostawiajcie miejsca przy łóżku bez lamp! Nie ważne jaka, ale zawsze powinna znaleźć się tu jedna lampka!

Nie zapominajcie też o oświetleniu w garderobach! Upewnijcie się jednak, że żarówki są oddalone od delikatnych ubrań o co najmniej 30 cm. Świetnym rozwiązaniem będą tu węże LEDowe, które się nie nagrzewają tak bardzo, jak zwykła żarówka.

---

Wasza sypialnia jest dobrze oświetlona, jeśli możecie odpowiedzieć TAK na każde z poniższych pytań:

• Czy po każdej stronie łóżka zamontowane są indywidualne lampki do czytania?
• Czy jest wystarczająco jasno, aby wygodnie się ubrać?
• Czy mam wystarczająco dużo światła, aby nie mieć problemu z rozróżnianiem kolorów ubrań w szafie?
• Czy w garderobie jest zamontowane oświetlenie?
• Czy przy toaletce są światła, abym mogła wygodnie zmyć makijaż?

---