Lifestyle

20 paradoksów i irlandzkich szaleństw

Lubię tę Wyspę. Ale czasem zupełnie nie rozumiem, o co tu chodzi! No bo posłuchajcie...

  •  Pory roku są czasem zupełnie pomieszane, a lato i zima tylko tym różnią się od wiosny i jesieni, że troszeczkę rzadziej pada... Choć tak naprawdę nie przesadzę, jeśli napiszę, że występuje tu tylko jedna pora roku... deszczowa. Każda inna pogoda jest odstępstwem od normy.

  • Śnieg pada tu bardzo rzadko. Owszem, temperatury schodzą do zera, czasem nawet do -1 lub -3 stopni, ale... najczęściej na tym się kończy. Niech to Was jednak nie zwiedzie. Zamieszkujący wyspę Polacy często powtarzają, że tutaj zimą jest zimniej, niż u nas w Ojczyźnie! Mają rację. U nas mróz jest suchy, tutaj jest wilgotny, przez co ma się wrażenie, że przenika aż do kości. Brrrrr....

  • A skoro już mowa o śniegu, to muszę napisać, że tutaj nie ma zimowych opon, a tubylcy zupełnie nie wiedzą, jak jeździć autem, gdy drogi są oblodzone. Kiedy mój chrześniak obchodził kilka lat temu swoje pierwsze urodziny, hrabstwo Kerry i Limerick było zasypane dziesięcio-centymetrową warstwą śniegu. Mieszkamy w wyżynnej miejscowości i żeby się z niej wydostać najpierw musimy zjechać ze stromej górki, żeby później wjechać pod dużą górę. Wszystko szło dobrze i już-już mieliśmy się rozpędzić, żeby wspiąć się autem na górę, kiedy utknęliśmy za samochodem, który ślizgał się jak oszalały. Co się okazało? Jego opony były tak łyse, że sterczały z nich druty!
Paradoksy Irlandii
  • O każdej porze roku można tu spotkać ludzi w krótkich rękawkach, sandałach, czy miniówkach. Latem to jeszcze ujdzie, bo czasem jest ciepło (!), ale zimą dziewczyny trzęsą się jak osiki, ale kurtki czy płaszcza nie założą. Ba! Nawet ich przy sobie nie mają. Największym szokiem jest dla mnie jednak chodzenie na bosaka...

  • 2-4 nad ranem w weekend. Irlandczycy wracają po imprezie do domów. Dziewczyny niosą buty w rękach i idą boso. Napiszę tylko tyle... poobklejane gumami do żucia chodniki (PS. Za wyplucie gumy na chodnik grozi kara pieniężna!), wymiociny, stłuczone butelki, śmieci, temperatura do 10 stopni... Wyobrażacie sobie to?

  • Kilkumiesięczne niemowlaki mają gołe stopy i głowy. Dlaczego? Bo od noszenia czapeczki włosy robią się ‘brzydsze’, a bez bucików dziecko się hartuje... Oczywiście latem to przejdzie, ale zimą mnie zawsze szokuje.

  • Czy wyszlibyście kiedyś w pidżamie na miasto? Co musiałoby się stać, żebyście tak się publicznie pokazali? Bo wiecie... tutaj to jest na porządku dziennym. Już się nawet temu nie dziwię, choć raz się prawie udusiłam kurczakiem słodko-kwaśnym widząc, jak dziewczyna ubrana w różową pidżamę w białe serduszka wchodzi do chińskiej restauracji odebrać zamówienie. Czasem widzę w sklepach matki z dziećmi – wszyscy w brudnych pidżamach... o 3 po południu! Czy Wy wiecie, o co chodzi, bo ja nie mam zielonego pojęcia?
Paradoksy i szaleństwa Irlandii
  • To samo tyczy się papilotów. Matki, żony, córki, ciotki, babcie przed imprezą zawijają papiloty i paradują tak cały dzień po mieście.

  • Noszenie dresów jest również na porządku dziennym. Panowie często ubierają koszulki z kolorami ulubionej drużyny piłkarskiej, panie chodzą w nich 24/7.

  • Prawie połowa moich irlandzkich znajomych sprząta w swoich domach raz na kilka tygodni.

  • Czy wiedzieliście, że po Irlandii można jeździć samochodem nawet, gdy obleje się kurs na prawo-jazdy?

  • Niektóre drogi są tak wąskie, że zbliżając się do zakrętu trzeba zatrąbić, żeby dać znać ewentualnemu kierowcy jadącemu naprzeciw, że nadjeżdżamy.

  • Ludzie bezrobotni jeżdżą najnowszymi samochodami...

  • W blokach nie wolno trzymać psów.

  • Kupno coca-coli lub innego gazowanego napoju w barze jest droższe od kupna piwa!
Paradoksy irlandzkie
  • Słodycze w sklepach są tańsze od warzyw i owoców.

 

  • Osoby bezrobotne lub z kartą medyczną płacą tylko kilkaset euro za sztuczne zapłodnienie, podczas gdy pracujące muszą zapłacić kilka tysięcy.

 

  • W barach wieczorem muzyka jest puszczana tak głośno, że trzeba krzyczeć, żeby z kimś porozmawiać.

 

  • Drzwi otwierają się zawsze do środka. Osoby o większej tuszy mają problem z wejściem do mikroskopijnych wielkości publicznych toalet.

 

  • Okna otwierają się na zewnątrz... Mieszkanie na wyższym piętrze równa się brudnym oknom. No bo jak tam wsadzić rękę, żeby je umyć?

O innych moich spostrzeżeniach na temat Irlandii przeczytacie w poście Irlandia: tutaj trawa jest zawsze bardziej zielona, a niebo bardziej błękitne oraz 15 rzeczy, których nauczyłam się przez lata mieszkania w Irlandii.

Jestem ciekawa, jakie są Wasze lub Waszych znajomych spostrzeżenia odnośnie tej Wyspy? Są pozytywne czy negatywne?


Sycylia: moje przygody, podróże i wrażenia

Gdzie pojedziemy na wakacje? To pytanie nie schodziło nam z ust od końca maja. Ja chciałam do Szwecji, on w ciepłe kraje. Po raz pierwszy nie mogliśmy zadecydować jak i gdzie spędzimy nasz letni urlop! Tydzień do urlopu... pięć dni... cztery... No to gdzie lecimy? Z decyzją czekaliśmy aż do ostatniej chwili. W niedzielę wylatywaliśmy, ale dopiero w czwartek zabukowaliśmy bilety... A raczej mąż zabukował bez mojej wiedzy. No, niech mu będzie. Szwecja nie zając, nie ucieknie. Sycylio, nadlatujemy!

Plaża Isola Bella

Plaża Isola Bella

Po czterech godzinach lotu, wysiedliśmy z samolotu tylko po to, aby uderzyła nas... fala gorąca. To było podobne do tego, co czuje się podczas wizyty w palmiarni: wchodzimy do nowej strefy i od razu jesteśmy otoczeni ciepłym, klejącym się wręcz powietrzem. Muszę przyznać, że była to bardzo miła odmiana po dość chłodnej i deszczowej Irlandii. Jeden zero dla męża :)

Moje wrażenia z Taorminy

Zatrzymaliśmy się w typowo turystycznym miasteczku – w Taorminie. Położona pomiędzy wybrzeżem, a niskimi górami, była gwarancją cudownych widoków każdego dnia, ale i niezłego treningu: ponieważ Taormina została praktycznie zbudowana na górze, aby gdzieś się dostać trzeba było pokonać mnóstwo schodków lub wchodzić ciągle pod górę lub z górki. Na przykład aby zejść z centrum miasta na plażę można było iść schodami, krętą drogą lub zjechać... kolejką linową.

Za dnia miasteczko turystyczne, wieczorem zamieniało się w rewię mody: na główną ulicę wychodziły setki wystrojonych ludzi w poszukiwaniu restauracji lub kolejnego markowego sklepu. A musicie wiedzieć, że Taormina słynie z obu. Nie mogłam uwierzyć, ze w tak małym mieście jest ponad 90 restauracji! I każda zdawała się być ciągle okupowana klientami. Ale po pierwszym posiłku zdałam sobie sprawę dlaczego – nigdy jeszcze nie jadałam tak pysznej pizzy z wędzonym łososiem, lub tak cudownie pistacjowych lodów! Na samym końcu głównej ulicy odkryliśmy małą knajpkę o nazwie C&G z ręcznie robionymi przysmakami: od rzeczonych lodów, po wszelkie czekoladowe i pistacjowe desery, aż po niesamowicie mocne drinki. Od razu stała się naszą ulubioną i już nigdy nie zamawialiśmy deseru w restauracji: w zamian szliśmy do C&G, tym bardziej, że ilekroć coś kupowaliśmy, dostawaliśmy extra przekąski!

Naszym planem na ten tydzień było wypożyczenie auta i podróżowanie po wyspie. Szybko jednak zrezygnowaliśmy z tego planu: zabrakło nam jaj. Kto kiedykolwiek był na Sycylii, wie dlaczego. Nigdy jeszcze nie widziałam tak szalonych kierowców! Bez zapiętych pasów (po tym od razu można rozpoznać, kto jest turystą, a kto tubylcem), ciągle na telefonie, bez przestrzegania jakichkolwiek przepisów drogowych (nie żartuję!) i przede wszystkim bez używania hamulców (jeżdżących z krętych gór na łeb na szyję). Czyli podsumowując: każdy jeździ, jak mu się podoba. Nie... to nie dla nas. Po Sycylii poruszaliśmy się bezpieczniejszymi autobusami i łodziami. I też dojechaliśmy, gdzie mieliśmy dojechać :)


Sycylia2.jpg

Krajobrazy na wyspie zmieniają się jak w kalejdoskopie: po jednej stronie wulkanu Etna wszystko jest zielone i kwitnące, po drugiej kaktusowe i kamieniste. Coś niesamowitego. Od naszego przewodnika podczas podróży na Etnę dowiedziałam się, że lawa po latach działa jak najlepszy nawóz na świecie: wszystko rośnie większe i smaczniejsze. Teorię tą potwierdziły nasze owocowe zakupy: jeszcze nigdy nie jedliśmy tak pysznych i słodkich czereśni, moreli i nektarynek! Arbuzy i cytryny z kolei były ogromne: ze dwa razy większe od tych, jakie normalnie kupujemy w sklepach. Czułam się jak w raju. Owocowym raju.

Kolejnym niesamowitym przeżyciem była dla nas bliskość wulkanu Etna i Stromboli, które wybuchają co kilka minut. Za dnia widać tylko unoszący się z nich dym, ale wieczorem ‘z bliska’ można podziwiać wydobywające się z nich ogniste łuny.

6 dziwnych faktów, których nauczyłam się o Etnie:

  1.  Ogromnym zaskoczeniem były dla mnie dźwięki wybuchów do złudzenia przypominające te, które słychać podczas burz w ciepłe, letnie dni.
  2. Czy wiedzieliście, że pomimo tego, że oba wulkany nadal są aktywne, u ich podnóża są położone całe wioski i miasteczka? Zapytani o to sycylijczycy odpowiadają, że wiodą tu zbyt dobre życie, żeby się przenosić. Pisałam już o niesamowicie uprawnej ziemi: to ona jest przyczyną, dla której tubylcy żyją tak blisko tej potężnej i nieprzewidywalnej mocy. Myślę, że po tym, jak udało im się oszukać wulkan w latach 90 stali się bardziej pewni siebie... Kiedy wulkan wybuchnął, lawa grubości prawie 10 metrów potrzebowała prawie roku, aby niebezpiecznie zacząć zbliżać się do pobliskiego miasteczka. Inżynierowie zrobili pewien eksperyment, który uratował miejscowych i ich dobytek: od strony miasta przy kraterze wrzucili ogromne bloki betonu, aby od przeciwnej strony wrzucić dynamit. Wypływ lawy został przekierowany w przeciwnym kierunku. Miasto zostało uratowane, ale po dziś dzień widać niezarośnięte jeszcze czarne znaki po tamtej lawie...
  3.  Im bliżej wulkanu, tym inny zapach i smak ma powietrze... Podnóże zarośnięte jest kwitnącymi na żółto krzakami, które nadają powietrzu upajający, słodkawy zapach. Z tej okolicy słyną sycylijskie miody, których można za darmo posmakować w pobliskich sklepach z pamiątkami. Trochę wyżej powietrze staje się bardziej suche o delikatnym posmaku gazu. Jeszcze wyżej robi się zimno i baaaardzo wietrznie. W ciągu dnia zaobserwowaliśmy kilka latających, słomkowych kapeluszy, które wiatr zerwał z głów turystów.
  4. Pozytywnie zaskoczyła mnie ilość Polaków: miałam wrażenie, że byli wszędzie. Pani Kasia za ladą sklepu z pamiątkami (pozwoli Wam wejść do toalety bez opłaty), kierowcy autobusów relaksujący się w knajpkach, turyści... Okazuje się, że Etna jest u nas bardzo popularna :D
  5. Ciekawym zjawiskiem, które zaobserwowałam u podnóża wulkanu to ogromne kokony, które dostrzegłam na drzewach iglastych. Były jasne i wielkości dłoni dorosłego mężczyzny. Zaintrygowały mnie... Cóż to takiego? Czyżby uprawne gleby sprawiły, że to zalążki wielkich szyszek? Nic bardziej mylnego. To kokony gąsienic, które są zmorą okolicznych lasów. Po wykluciu dosłownie zjadają drzewo.
  6. Przy szczycie wulkanu można zaobserwować z daleka białe plamy: to śnieg, który często leży tam cały rok. Zimą, gdy jest go więcej turyści z całego świata zjeżdżają się, aby pojeździć tam na nartach.
Jeden z kraterów wulkanu Etna

Jeden z kraterów wulkanu Etna

Flora pokrywająca kratery

Flora pokrywająca kratery

NIeaktywne kratery i 'księżycowy' krajobraz

NIeaktywne kratery i 'księżycowy' krajobraz

Jednym z najciekawszych i zarazem najpiękniejszych dni był dla nas ten spędzony na łodzi, gdy pływaliśmy po morzu i zwiedzaliśmy dwie pobliskie wysepki: Stromboli i Panarea. Panarea prawie jak raj na ziemi. To jedno z tych miejsc, w które chciałoby się uciec i zapomnieć o świecie: malutkie białe domki, lazurowe morze, przyjaźni tubylcy i cudne, cudne widoki. Przysięgłabym, że w pewnym momencie zobaczyłam Julię Roberts – to tylko potwierdziło moją teorię, że stąd się nie ucieka. Tu się przyjeżdża, żeby uciec.

Ciekawostką o wyspie jest fakt, że nie ma na niej samochodów. Wszyscy poruszają się skuterami lub mini-ciężarówkami, które pełnią różne funkcje: od taksówek aż po samochody dostawcze.

sycylia_podróże_taormina2.jpg
Paranea, Sycylia
Tutaj nawet skrzynki elektryczne są niepowtarzalne!

Tutaj nawet skrzynki elektryczne są niepowtarzalne!

Niemiło zaskoczyła mnie Catania. Nie znalazłam w niej nic godnego uwagi... czy coś mi umknęło? Mnóstwo bloków, zniszczonych budynków i śmieci na ulicach. Ostrzegaliście mnie przed Catanią na Facebooku, gdy zapytałam, które części Sycylii są godne uwagi, ale... chciałam się przekonać na własnej skórze, czy to prawda. Tak, to prawda :) Spędziliśmy tam pół dnia i oprócz pysznego obiadu w przytulnej restauracji przy wybrzeżu (filet z tuńczyka – palce lizać!) nic innego z Catanii nie utkwiło mi w pamięci. Szkoda...

Palermo z kolei poznaliśmy od ‘świętej’ strony... nasza przewodniczka pokazywała nam coraz to kolejne katedry i kościoły... Muszę jednak przyznać, że było co oglądać. Budynki bogate w architektoniczne detale pomieszane były z tymi prostymi, ozdobionymi graffiti. Typowa mieszanka pięknie-brzydko, którą tak często można oglądać w wielkich miastach. Pisałam już o tym po mojej pierwszej wizycie w Londynie. Początkowo nie byłam do tego przekonana, ale im więcej o tym myślałam, tym pewniejsza byłam, że tylko przy brzydkich rzeczach można naprawdę docenić te piękne... Jestem ciekawa co Wy o tym myślicie, oczywiście jeśli jeszcze nie uciekliście przerażeni długością tego posta (to chyba najdłuższy w kilkuletniej historii bloga).

Teraz głos oddaję zdjęciom: one opowiedzą Wam więcej o moim urlopie niż tysiąc słów (a raczej 1252 słowa do tej pory). 

sycylia_podróże_taormina8.jpg
Desery i przekąski w C&G

Desery i przekąski w C&G

Widok na wyspę i wulkan Stromboli

Widok na wyspę i wulkan Stromboli

Stromboli za dnia

Stromboli za dnia

Stromboli wieczorem: dopiero wtedy widać wydobywającą się lawę.

Stromboli wieczorem: dopiero wtedy widać wydobywającą się lawę.

Wyspa Stromboli

Wyspa Stromboli

Mini-ciężarówki są oprócz skuterów jedynym środkiem transportu na wyspach

Mini-ciężarówki są oprócz skuterów jedynym środkiem transportu na wyspach

sycylia_podróże_Panarea8.jpg
Stromboli o zachodzie słońca

Stromboli o zachodzie słońca

Katedra w Palermo

Katedra w Palermo

Katedra w Palermo

Katedra w Palermo

Stare uliczki Palermo... czułam się jak w Brazylii!

Stare uliczki Palermo... czułam się jak w Brazylii!

Palermo
Wybrzeże Taorminy

Wybrzeże Taorminy

Kamienista plaża w Taormina

Kamienista plaża w Taormina

Plaża Isola Bella, Taormina
Teatr Grecki w Taormina, Sycylia
Taormina o wschodzie słońca

Taormina o wschodzie słońca


50 pomysłów na tło fotograficzne

Nikt nie wykazuje się takimi pokładami kreatywności, jak bloger. Ciągle kombinuje, wymyśla, kreuje, tworzy... Pamiętacie powiedzenie „Polak potrafi”? Powinno zostać zmienione na „Bloger potrafi”. Okazuje się, że ja jestem właśnie jednym z tych blogerów. Wszystko zaczęło się od zwykłej, psiej budy...

 

Okazała się tak stara i spróchniała, że zwyczajnie zaczęła się rozpadać. Od znajomych dostaliśmy niedawno nową, starą postanowiliśmy więc w końcu rozebrać na części pierwsze i przeznaczyć zimą na opał. Gdy tylko zobaczyłam postarzane deski jednej ze ścian zaczęłam wyć do księżyca ze szczęścia: cóż za pięknie zniszczone drewno! Idealne do... sesji zdjęciowych!!! 

Nie mogłam jednak przestać o tym myśleć. W internetowych sklepach zaczęłam szukać teł fotograficznych. Okazało się, że te wcale do najtańszych nie należą. A przecież nie trzeba wydawać masy pieniędzy, żeby mieć kreatywne, piękne tło. Najczęściej spryt i odrobina twórczego myślenia wystarczy! Komu jak komu, ale tego akurat żadnemu blogerowi nie brakuje. W ciągu ubiegłych lat użyłam już kilkanaście takich ‘drugich planów’ – od dywanów, ścian, aż po zwykłe kartki papieru. Ale na tym przecież się nie kończy!

Jak ważne do fotografii jest tło wie każdy, kto próbował kiedykolwiek zrobić zdjęcie np. talerzowi ze świeżo upieczonym ciastem (blogerzy kulinarni), nowym kosmetykom (blogerki modowe), czy dodatkom do domu (blogi wnętrzarskie). Ale na tym się nie kończy. Instagram zaczyna stawać się coraz modniejszy, a zwykłe zdjęcia z naszego codziennego życia już nie wystarczą! Followersi szukają inspirujących fotografii pełnych koloru, czy przekazu, dlatego warto od czasu do czasu zrobić kilka przemyślanych zdjęć, zamiast wrzucać kolejne zdjęcie naszego psa czy kota...


Jesteśmy otoczeni masą teł fotograficznych. Czasem sobie nawet nie zdajemy sprawy z tego, że coś tak zwykłego, jak kolorowa chusta może stać się drugim planem naszego zdjęcia, dlatego zrobiłam dla Was listę (ściągę) aż 50 teł, które z łatwością znajdziecie w swoim otoczeniu. Mam nadzieję że zainspiruje Was ona do spojrzenia innym okiem na przedmioty codziennego użytku!

 

50 pomysłów na tło fotograficzne

1.    Duże arkusze papieru
2.    Kolorowe materiały
3.    Deski
4.    Próbki paneli podłogowych
5.    Karteczki samoprzylepne naklejona jedna obok drugiej
6.    Stare gazety/kartki z książek
7.    Mapy
8.    Kwiaty przyklejone do ściany za pomocą taśmy washi
9.    Dywany
10.    Kolorowe tasiemki przywiązanie gęsto do długiego patyka
11.    Światełka świąteczne przyklejone do ściany/deski/itp.
12.    Trawa na łące
13.    Kawałki tapet
14.    Cekinowy kawałek materiału
15.    Krzesło
16.    Płyty winylowe przyklejone do ściany jedna obok drugiej
17.    Marshmallowsy (pianki) zawieszone na kilku żyłkach
18.    Chorągiewki
19.    Ręcznik (lub ręczniki) kuchenne
20.    Ściana (duża deska) pomponów/balonów/papierowych kwiatów
21.    Ściana zrobiona z kolorowych parasoli
22.    Kolorowe bibułki, np. powycinane w fantazyjny sposób
23.    Koronki/ koronkowe firany
24.    Kolorowa brama/drzwi, ściana starego budynku
25.    Pomalowany szablonem papier pakowy
26.    Kartki z motywującymi słowami/kolorowymi obrazkami
27.    Beton
28.    Deska/ściana pomalowana farbą tablicową
29.    Parawan
30.    Półka/wnętrze szafy/szuflady
31.    Podłoga
32.    Biała roleta
33.    Obraz
34.    Obrus/stół/serwetki/talerze
35.    Blacha, np. do pieczenia
36.    Materiałowe girlandy
37.    Kasetony sufitowe
38.    Stosy książek ułożonych obok siebie
39.    Talerze (np. vintage)
40.    Deski do krojenia
41.    Papier do scrapbookingu
42.    Polaroidowe fotografie
43.    Chusty/szale (a nawet koszule! Raz użyłam koszuli męża, jako tło do zdjęć)
44.    Pościel/prześcieradła
45.    Marmurowa deska do krojenia
46.    Taca
47.    Pergamin/ folia aluminiowa
48.    Gałęzie
49.    Paleta
50.    Stare znaki/napisy

Zaletą desek jest możliwość ich malowania na coraz to inne kolory. Ja jedną pomalowałam czarną farbą, którą następnie przetarłam papierem ściernym dla uzyskania postarzanego efektu, resztę zostawiłam chwilowo w naturalnym kolorze. Łatwo je ukryć za drzwiami lub meblami, gdy nieużywane, dlatego deski zostają chwilowo moim ulubionem tłem do fotografii!

PS. Dzisiaj w nocy wróciłam z tygodniowego urlopu na Sycylii. Właśnie zabieram się za uporządkowanie wszystkich moich notatek i zdjęć z podróży, dlatego już niedługo będziecie mogli przeczytać nowy post z moimi wrażeniami z pobytu na tej dość nietypowej wyspie. Stay tuned!


Najlepszy obiad na upalne dni: łosoś w przyprawie cajun

Znajoma próbowała wpoić mi niedawno do głowy, że Polki są uważane za jedne z piękniejszych w Europie, ponieważ na jednego pana przypadają trzy panie. ‘To walka o przetrwanie – panów zdobywają tylko najpiękniejsze, najzdolniejsze i najzgrabniejsze okazy’ - powiedziała. Czy to prawda? Nie mam pojęcia. Wiem jednak, że przykładamy dużą wagę do tego, co jemy. Tak zostaliśmy nauczeni i tak mamy we krwi. Śmieciowe żarcie pojawia się sporadycznie od czasu do czasu na naszych talerzach, ale od razu myślimy sobie, że jutro już musimy ugotować coś mega zdrowego. Czujemy się winni i próbujemy odpokutować w ten sposób nasze winy.

Ja ostatnio wpadłam ze skrajności w skrajność. Zawsze starałam się zdrowo odżywiać, ale nie wiadomo, czy to stres, brzydka pogoda, czy ogólne złe samopoczucie sprawiły, że jadłam śmiecia za śmieciem: ciasteczka, czipsy, lody, ciasta (batonów nie lubię)... Owoców i warzyw z kolei tyle co kot napłakał.  Waga stopniowo, acz stanowczo posuwała się w górę. Nic dziwnego, że brakowało mi energii: ciało nie miało jej z czego pobierać! Dobudzić się próbowałam każdego dnia kolejnymi kubkami kawy. Kiedyś piłam jedną na dzień... teraz czasem i na trzech się nie kończyło. 

Trwało to miesiąc, może dłużej. Oprzytomnienie przyszło wraz z wynikami badań mojej krwi: podejrzenie cukrzycy i niedoczynności tarczycy. Poczułam się, jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody. Co ja ze sobą najlepszego zrobiłam? Tak się zaniedbać? Owszem, pana mam już upolowanego, ale co, gdy nagle zacznie spoglądać na inne, nowsze modele? 

Zrobiłam porządki w swojej głowie oraz szafce ze słodyczami. Jak na odwyku zrobiłam rachunek sumienia i wyrzuciłam wszystko, co niezdrowe – w ten sposób nie będzie kusić. Wolę ten sposób, niż chowanie słodyczy po kątach. Wypróbowaliśmy już tą metodę z mężem i okazała się niewypałem. Denis miał pochować wszystkie ciastka, które sobie kupił, bo ja mam tak, że jak nie ma, to nie muszę jeść. Jem, jak jest. Tak więc schował wszystko i dumnie mi oznajmił, że nigdy ich nie znajdę. 

Kilka dni później weszłam do sypialni gościnnej wymienić torebkę (trzymam je tam w szufladach komody), gdy moim oczom ukazało się kilka opakowań moich ulubionych herbatników. No bo on myślał, że ja tam nigdy nie zaglądam! Oczywiście wrócił z pracy do domu i zastał mnie pałaszującą ciastka maczane w herbacie. Są, to jem. Taką mam ‘silną’ wolę!

 

Wiadro zimnej wody zostało wylane na moją głowę w najlepszym z możliwych momentów. Teraz jest najłatwiej zrzucić wagę i zacząć się zdrowiej odżywiać. Warzywa staniały, jest ciepło, nie chce się tyle jeść... Ja chociażby dlatego lubię lato. Moje (dobre) nawyki żywieniowe wróciły do normy, a ja mam więcej energii i mniej w pasie.

 

Proste danie na lato: łosoś na ostro

Moim ulubionym obiadem jest teraz łosoś zapiekany w przyprawie cajun. To taka moja własna odmiana tradycyjnego ‘fish&chips’ (ryba z frytkami), z którego słynie Irlandia. Jest to bardzo proste i mega szybkie do wykonania danie. Łososia sypiemy przyprawą cajun, zawijamy w folię aluminiową i pieczemy w piekarniku 20 minut. W tym czasie przyrządzamy sałatkę z sałaty, pomidora, cebuli i papryki, delikatnie polewając całość naturalnym jogurtem. Uwielbiam to połączenie: pikantność łososia i delikatność sałatki z jogurtem. Nauczyłam się tego tricku od moich znajomych z Pakistanu i Indii. Pycha w gębie – pozwolę sobie stwierdzić.


Ponowne badania krwi wykazały, że nic mi nie jest: jestem zdrowa, jak ryba. Potrzebny mi był jednak ten dzwonek alarmowy – oprzytomniałam. Nie chcę za kilka lat spoglądnąć wstecz i pomyśleć sobie, że najprzyjemniejsze momenty mojego życia wiązały się z tanimi herbatnikami, czy czipsami serowo-cebulowymi i nieświeżym oddechem. Chcę spojrzeć wstecz i zobaczyć zdrowo wyglądającą, seksowną trzydziestoparolatkę, która czerpie z życia to, co najlepsze i co najważniejsze – ma do tego mnóstwo energii. A jak Wy chcielibyście pamiętać siebie? 


Moje największe wpadki językowe

Wszystko zaczęło się od dnia Świętego Patryka i mojego pierwszego posta o Irlandii... Zaczęłam Wam opowiadać o tym kraju, w którym mieszkam już tyle lat i okazuje się, że nagadać się nie mogę! W głowie siedzą dziesiątki opowieści, historii i wpadek. Najśmieszniejsze są oczywiście te językowe, a tych, co tu dużo mówić, nazbierało się przez lata (nawet pomimo zdawania matury z angielskiego i dostania się na zaawansowany angielski na studiach)...

Prawda jest taka, że to, czego uczą w szkole, nie zawsze sprawdza się w prawdziwym życiu. Ale nie wstydzę się tych pomyłek. Podchodzę do nich z przymrużeniem oka. Wszak nikt nie jest Alfą i Omegą. Skłamałabym jednak, gdybym nie przyznała się, że czasem byłam nimi tak zażenowana, że chciałam, aby pochłonęła mnie ziemia... No bo posłuchajcie...


  • Na jednej z pierwszych randek z moim obecnym już mężem udaliśmy się do restauracji. Stoliki były malutkie i strasznie blisko siebie. Bez żadnego trudu można było podsłuchać rozmowę osób siedzących obok. W pewnym momencie coś mi wpadło do oka. Ja zestresowana randką (i wizją rozmazanego tuszu wokół oczu) powiedziałam do Denisa: ‘Chyba coś mi wpadło do dupy’. Biedak prawie się zakrztusił stekiem, a panu siedzącemu obok na te słowa aż wypadł widelec z ręki. Denis natychmiastowo zareagował mówiąc ‘Chyba masz na myśli oko’. ‘No, a co powiedziałam?!?’ – oburzyłam się na to. 
  • Mój pierwszy dzień pracy w Irlandii. Musiałam podpisać jakieś papiery. Łamanym angielskim poprosiłam o długopis, na co szefowa „Tutaj żaden Ben nie pracuje”
  • Kilka lat temu, gdy żył jeszcze Denisa dziadek, mieliśmy zwyczaj przywożenia go do miasta w każdy piątek. Teściowa gotowała obiad, a my wszyscy siadaliśmy wokół stołu i rozmawialiśmy, podczas gdy dziadek przysypiał na krześle. Pewnego razu graliśmy z D. w grę na Nintendo DS. Trzeba było odgadnąć trzy słowa, które były wypowiadane w tym samym czasie przez trzy różne głosy. Odgadnęliśmy już dwa, ale trzeciego ani rusz! Gdy nagle... olśnienie! Rozradowana, że w końcu mi się udało (i to przed D.) wykrzyknęłam ‘Genitalia!!!’, na które to słowo dziadek aż podskoczył. Przejęzyczyłam się. Miałam powiedzieć ‘materiał’...

A skoro już jesteśmy przy dziadku, miałam z nim jeszcze jedną przygodę, choć już nie językową. Gdy odwoziliśmy go do domu po piątkowym obiedzie, mieliśmy zwyczaj wypakowywania jego zakupów, zamiatania podłogi i spryskania sprayem chłodzącym jego obolałe kolano. Tylko raz poprosił mnie, żebym go popsikała. Byłam tak zaaferowana tym, że to mnie poprosił tym razem, że nieuważnie popsikałam jego... genitalia. Jeszcze nigdy nie słyszeliśmy z mężem tego cichego jak mysz pod miotłą dziadka krzyczącego tak głośno. Śmialiśmy się całą drogę do domu, a ja... no cóż... już nigdy nie byłam poproszona o spryskanie dziadkowego kolana...

  • Boże Narodzenie. Zostałam zaproszona na pierwsze święta u rodziców mojego jeszcze wtedy chłopaka, a obecnego już męża. Poszłam do kuchni przywitać się z teściową, a moim oczom ukazał się wielki, wypatroszony indyk. Teściowa pyta „Czy wiesz, co to jest za ptak?’, na co, ja niezbyt błyskotliwie: „Goły ptak”. Osiem lat później, a po dziś dzień indyk jest u nas nazywany gołym ptakiem.
  • Mam też w zanadrzu mnóstwo drobnych przejęzyczeń moich znajomych:

- zamiast powiedzieć ‘podwiozę cię samochodem’, kolega powiedział ‘podniosę Cię’;
- zamiast powiedzieć ‘żartujesz sobie ze mnie?’, koleżanka zapytała ‘sikasz na mnie?’;
- zamiast ‘zabierz to ode mnie’, znajoma powiedziała do zupełnie nieznanego chłopaka w pracy ‘ weź mnie teraz’.


Ale pomyłką wszechczasów jest historia mojego kolegi z Litwy!

W Irlandii podczas mszy i pokazania sobie znaku pokoju każdy potrząsa ręką osób stojących obok mówiąc ‘God be with you’, czyli ‘Bóg z Tobą’. Znajomy przez lata potrząsał ręką ludzi w kościele myśląc, że musi mówić ‘Glad to meet you’, czyli ‘miło Cię poznać’. Wyraz zdziwienia na twarzy nieznanych Irlandczyków: bezcenny!

Wnioski?

Wpadki zdarzają się nawet najlepszym. Nie ma co się załamywać, a już tym bardziej poddawać i zaniechać całkowitego mówienia w innym języku. Mam kilku takich znajomych: z obawy przed popełnieniem gafy prawie w ogóle się nie odzywają. A ja zawsze się ich pytam ‘ Ale co się stanie, jak popełnisz gafę?’. Bo o to w tym chodzi: uczyć się na własnych błędach, poprawiać się i robić lepszym przez całe życie. Nie żyć w stagnacji. Czy chcielibyście być dokładnie tacy sami, jakim byliście kilka lub kilkanaście lat temu? Spoglądacie na siebie wstecz i myślicie „Ale źle to zrobiłem/ powiedziałem/wyglądałem/itp.’ Skąd o tym wiem? Bo ja myślę tak samo! I nie ma w tym nic złego. Poprawianie się dodaje nam odwagi, siły do działania i kreatywności. 


A teraz nie każcie mi już dłużej czekać. Umieram z ciekawości przed Waszymi wpadkami. Mieliście jakieś?