Gdzie pojedziemy na wakacje? To pytanie nie schodziło nam z ust od końca maja. Ja chciałam do Szwecji, on w ciepłe kraje. Po raz pierwszy nie mogliśmy zadecydować jak i gdzie spędzimy nasz letni urlop! Tydzień do urlopu... pięć dni... cztery... No to gdzie lecimy? Z decyzją czekaliśmy aż do ostatniej chwili. W niedzielę wylatywaliśmy, ale dopiero w czwartek zabukowaliśmy bilety... A raczej mąż zabukował bez mojej wiedzy. No, niech mu będzie. Szwecja nie zając, nie ucieknie. Sycylio, nadlatujemy!

Po czterech godzinach lotu, wysiedliśmy z samolotu tylko po to, aby uderzyła nas... fala gorąca. To było podobne do tego, co czuje się podczas wizyty w palmiarni: wchodzimy do nowej strefy i od razu jesteśmy otoczeni ciepłym, klejącym się wręcz powietrzem. Muszę przyznać, że była to bardzo miła odmiana po dość chłodnej i deszczowej Irlandii. Jeden zero dla męża :)

Moje wrażenia z Taorminy

Zatrzymaliśmy się w typowo turystycznym miasteczku – w Taorminie. Położona pomiędzy wybrzeżem, a niskimi górami, była gwarancją cudownych widoków każdego dnia, ale i niezłego treningu: ponieważ Taormina została praktycznie zbudowana na górze, aby gdzieś się dostać trzeba było pokonać mnóstwo schodków lub wchodzić ciągle pod górę lub z górki. Na przykład aby zejść z centrum miasta na plażę można było iść schodami, krętą drogą lub zjechać... kolejką linową.

Za dnia miasteczko turystyczne, wieczorem zamieniało się w rewię mody: na główną ulicę wychodziły setki wystrojonych ludzi w poszukiwaniu restauracji lub kolejnego markowego sklepu. A musicie wiedzieć, że Taormina słynie z obu. Nie mogłam uwierzyć, ze w tak małym mieście jest ponad 90 restauracji! I każda zdawała się być ciągle okupowana klientami. Ale po pierwszym posiłku zdałam sobie sprawę dlaczego – nigdy jeszcze nie jadałam tak pysznej pizzy z wędzonym łososiem, lub tak cudownie pistacjowych lodów! Na samym końcu głównej ulicy odkryliśmy małą knajpkę o nazwie C&G z ręcznie robionymi przysmakami: od rzeczonych lodów, po wszelkie czekoladowe i pistacjowe desery, aż po niesamowicie mocne drinki. Od razu stała się naszą ulubioną i już nigdy nie zamawialiśmy deseru w restauracji: w zamian szliśmy do C&G, tym bardziej, że ilekroć coś kupowaliśmy, dostawaliśmy extra przekąski!

Naszym planem na ten tydzień było wypożyczenie auta i podróżowanie po wyspie. Szybko jednak zrezygnowaliśmy z tego planu: zabrakło nam jaj. Kto kiedykolwiek był na Sycylii, wie dlaczego. Nigdy jeszcze nie widziałam tak szalonych kierowców! Bez zapiętych pasów (po tym od razu można rozpoznać, kto jest turystą, a kto tubylcem), ciągle na telefonie, bez przestrzegania jakichkolwiek przepisów drogowych (nie żartuję!) i przede wszystkim bez używania hamulców (jeżdżących z krętych gór na łeb na szyję). Czyli podsumowując: każdy jeździ, jak mu się podoba. Nie... to nie dla nas. Po Sycylii poruszaliśmy się bezpieczniejszymi autobusami i łodziami. I też dojechaliśmy, gdzie mieliśmy dojechać :)

Krajobrazy na wyspie zmieniają się jak w kalejdoskopie: po jednej stronie wulkanu Etna wszystko jest zielone i kwitnące, po drugiej kaktusowe i kamieniste. Coś niesamowitego. Od naszego przewodnika podczas podróży na Etnę dowiedziałam się, że lawa po latach działa jak najlepszy nawóz na świecie: wszystko rośnie większe i smaczniejsze. Teorię tą potwierdziły nasze owocowe zakupy: jeszcze nigdy nie jedliśmy tak pysznych i słodkich czereśni, moreli i nektarynek! Arbuzy i cytryny z kolei były ogromne: ze dwa razy większe od tych, jakie normalnie kupujemy w sklepach. Czułam się jak w raju. Owocowym raju.

Kolejnym niesamowitym przeżyciem była dla nas bliskość wulkanu Etna i Stromboli, które wybuchają co kilka minut. Za dnia widać tylko unoszący się z nich dym, ale wieczorem ‘z bliska’ można podziwiać wydobywające się z nich ogniste łuny.

6 dziwnych faktów, których nauczyłam się o Etnie:

Ogromnym zaskoczeniem były dla mnie dźwięki wybuchów do złudzenia przypominające te, które słychać podczas burz w ciepłe, letnie dni.
Czy wiedzieliście, że pomimo tego, że oba wulkany nadal są aktywne, u ich podnóża są położone całe wioski i miasteczka? Zapytani o to sycylijczycy odpowiadają, że wiodą tu zbyt dobre życie, żeby się przenosić. Pisałam już o niesamowicie uprawnej ziemi: to ona jest przyczyną, dla której tubylcy żyją tak blisko tej potężnej i nieprzewidywalnej mocy. Myślę, że po tym, jak udało im się oszukać wulkan w latach 90 stali się bardziej pewni siebie... Kiedy wulkan wybuchnął, lawa grubości prawie 10 metrów potrzebowała prawie roku, aby niebezpiecznie zacząć zbliżać się do pobliskiego miasteczka. Inżynierowie zrobili pewien eksperyment, który uratował miejscowych i ich dobytek: od strony miasta przy kraterze wrzucili ogromne bloki betonu, aby od przeciwnej strony wrzucić dynamit. Wypływ lawy został przekierowany w przeciwnym kierunku. Miasto zostało uratowane, ale po dziś dzień widać niezarośnięte jeszcze czarne znaki po tamtej lawie...
Im bliżej wulkanu, tym inny zapach i smak ma powietrze... Podnóże zarośnięte jest kwitnącymi na żółto krzakami, które nadają powietrzu upajający, słodkawy zapach. Z tej okolicy słyną sycylijskie miody, których można za darmo posmakować w pobliskich sklepach z pamiątkami. Trochę wyżej powietrze staje się bardziej suche o delikatnym posmaku gazu. Jeszcze wyżej robi się zimno i baaaardzo wietrznie. W ciągu dnia zaobserwowaliśmy kilka latających, słomkowych kapeluszy, które wiatr zerwał z głów turystów.
Pozytywnie zaskoczyła mnie ilość Polaków: miałam wrażenie, że byli wszędzie. Pani Kasia za ladą sklepu z pamiątkami (pozwoli Wam wejść do toalety bez opłaty), kierowcy autobusów relaksujący się w knajpkach, turyści... Okazuje się, że Etna jest u nas bardzo popularna :D
Ciekawym zjawiskiem, które zaobserwowałam u podnóża wulkanu to ogromne kokony, które dostrzegłam na drzewach iglastych. Były jasne i wielkości dłoni dorosłego mężczyzny. Zaintrygowały mnie... Cóż to takiego? Czyżby uprawne gleby sprawiły, że to zalążki wielkich szyszek? Nic bardziej mylnego. To kokony gąsienic, które są zmorą okolicznych lasów. Po wykluciu dosłownie zjadają drzewo.
Przy szczycie wulkanu można zaobserwować z daleka białe plamy: to śnieg, który często leży tam cały rok. Zimą, gdy jest go więcej turyści z całego świata zjeżdżają się, aby pojeździć tam na nartach.

NIeaktywne kratery i 'księżycowy' krajobraz

Jednym z najciekawszych i zarazem najpiękniejszych dni był dla nas ten spędzony na łodzi, gdy pływaliśmy po morzu i zwiedzaliśmy dwie pobliskie wysepki: Stromboli i Panarea. Panarea prawie jak raj na ziemi. To jedno z tych miejsc, w które chciałoby się uciec i zapomnieć o świecie: malutkie białe domki, lazurowe morze, przyjaźni tubylcy i cudne, cudne widoki. Przysięgłabym, że w pewnym momencie zobaczyłam Julię Roberts – to tylko potwierdziło moją teorię, że stąd się nie ucieka. Tu się przyjeżdża, żeby uciec.

Ciekawostką o wyspie jest fakt, że nie ma na niej samochodów. Wszyscy poruszają się skuterami lub mini-ciężarówkami, które pełnią różne funkcje: od taksówek aż po samochody dostawcze.

Tutaj nawet skrzynki elektryczne są niepowtarzalne!

Niemiło zaskoczyła mnie Catania. Nie znalazłam w niej nic godnego uwagi... czy coś mi umknęło? Mnóstwo bloków, zniszczonych budynków i śmieci na ulicach. Ostrzegaliście mnie przed Catanią na Facebooku, gdy zapytałam, które części Sycylii są godne uwagi, ale... chciałam się przekonać na własnej skórze, czy to prawda. Tak, to prawda :) Spędziliśmy tam pół dnia i oprócz pysznego obiadu w przytulnej restauracji przy wybrzeżu (filet z tuńczyka – palce lizać!) nic innego z Catanii nie utkwiło mi w pamięci. Szkoda...

Palermo z kolei poznaliśmy od ‘świętej’ strony... nasza przewodniczka pokazywała nam coraz to kolejne katedry i kościoły... Muszę jednak przyznać, że było co oglądać. Budynki bogate w architektoniczne detale pomieszane były z tymi prostymi, ozdobionymi graffiti. Typowa mieszanka pięknie-brzydko, którą tak często można oglądać w wielkich miastach. Pisałam już o tym po mojej pierwszej wizycie w Londynie. Początkowo nie byłam do tego przekonana, ale im więcej o tym myślałam, tym pewniejsza byłam, że tylko przy brzydkich rzeczach można naprawdę docenić te piękne... Jestem ciekawa co Wy o tym myślicie, oczywiście jeśli jeszcze nie uciekliście przerażeni długością tego posta (to chyba najdłuższy w kilkuletniej historii bloga).

Teraz głos oddaję zdjęciom: one opowiedzą Wam więcej o moim urlopie niż tysiąc słów (a raczej 1252 słowa do tej pory).

Stromboli wieczorem: dopiero wtedy widać wydobywającą się lawę.

Mini-ciężarówki są oprócz skuterów jedynym środkiem transportu na wyspach

Stare uliczki Palermo... czułam się jak w Brazylii!

Apr 27, 2015

30 dni bez wydawania pieniędzy - PODSUMOWANIE

9 marca postanowiliśmy z mężem podjąć się wyzwania 30 dni bez wydawania pieniędzy. Skąd taki pomysł? Myśl, że można zrobić coś tak szalonego narodziła się w mojej głowie po przeczytaniu zabójczej książki Living well, spending less. 12 secrets of a good life Ruth Soukup. Byłam ciekawa, czy tak naprawdę można? Czy można przeżyć cały miesiąc bez wydawania jakiejkolwiek ciężko zarobionej gotówki? Lubię wyzwania i koniecznie chciałam dowiedzieć się, czy damy sobie radę.